جام جمکران

                                                                 گزارش زنده از زمین، پس از ظهور

اینجا زمین است. من از جهان پس از ظهور با شما سخن می‌گویم.

خورشید امروز هم مهربان‌تر از همیشه طلوع کرده است. دیگر آسمان‌ها از دود جنگ و حرص و طمع تیره نمی‌شوند. اینجا خیابان‌های فلسطین است؛ دیگر نه صدای پهپاد می‌آید، نه صدای گریه‌ی کودک در آغوش مادر وحشت‌زده‌اش. کودکان، با کفش‌هایی نو، در کوچه‌هایی بازی می‌کنند که روزگاری زیر آوار ظلم دفن شده بود. دیوارها رنگ لبخند گرفته‌اند، و سنگ‌هایی که روزی سلاح بودند، حالا سنگفرش مسیرهایی‌اند که به سوی آینده‌ای روشن می‌روند.

در بازار، پیرمرد نانوا از نان‌های داغش به رهگذران هدیه می‌دهد، بی‌قیمت. چون در این جهان، نان از آنِ همه است. جوانان لبخند می‌زنند، بی‌نگرانی از فردا، بی‌ترس از نابرابری. دیگر کسی برای دیده‌شدن، خود را نمی‌فروشد. همه دیده شده‌اند؛ همه شنیده شده‌اند.

در جنگل‌های آفریقا و آمازون، دیگر درختی نمی‌سوزد. باد با درخت‌ها سخن می‌گوید، و برگ‌ها با باران آواز می‌خوانند. حیوانات، با نگاهی آرام، از کنار انسان‌ها می‌گذرند؛ نه شکار می‌کنند، نه شکار می‌شوند. شیر و آهو در یک چشمه آب می‌نوشند. کره زمین، این مادر رنج‌کشیده، لبخند می‌زند. دیگر نهنگ‌ها دسته‌جمعی خود را به ساحل نمی‌کشانند؛ آنها آواز زندگی سر می‌دهند و اعماق دریاها را با نغمه‌های شاد خود می‌لرزانند.

جوّ زمین، این پوست نازک هستی، از نفس افتاده بود. اما حالا، در هوایی که نسیم عدل جاری است، نفس می‌کشد. باران، دیگر سیل و ویرانی نمی‌آورد؛ چون زمین تشنه نیست. کوه‌ها آرام‌اند، دریاها آرام، دل‌ها آرام.

و هیچ خاطره‌ای از آن شب‌های تاریک ظلم و طمع، دیگر در ذهن زمین نیست. تنها خاطره‌ای که مانده، لبخند مردم است وقتی که برای نخستین بار، نه از ترس، بلکه از شوق، اشک ریختند.

من اینجا هستم. از آینده‌ای که وعده داده شده بود. و آن وعده، حق بود.