خدا با چه زبانی با ما صحبت می کند؟

موسیقی از همان راهی به قلب نفوذ می کند که رایحه و بو ... در واقع اصوات بی کلام که از مسیر شنوایی به درون می آیند از کانال تعقل عبور نمی کنند بلکه مانند بویایی و لامسه بر انسان اثر می گذارند و تأثیرشان مستقیم بر کالبد احساس است ولی در مورد کلام مسأله فرق می کند انسان بودن از اینجا آغاز می شود ناطق بودن به معنای قدرت سخن گفتن نیست بلکه به معنای قدرت سخن فهمی است به همین خاطر از ریشه نطق کلمه منطق بیرون می آید
خداوند با تمام هستی انسان را نوازش می کند و حیوان را هم نوازش می کند و درخت را هم نوازش می کند این نواختن ها به نوعی همه لمسی هستند منظره زیبا چشم را نوازش می کند صدای باران صدای آب صدای جنگل گوش را می نوازد در واقع موسیقی چه از نی در نیزار و چه از یک ساز  دست ساز بر آید نوع اثرگذاری اش از راه رزنانسی است که با پرده گوش و گوشت و پوست و استخوان برقرار می کند لرزش ساز بدن را می لرزاند پس نواختن ساز در بدن شنونده ادامه پیدا می کند این نوعی لامسه است مثل بویایی و چشایی ... این شاهراه تأثیرپذیری در انسان و حیوان گیاه مشترک است از این شاهراه لمسی می توان لذت یا رنج مستقیم را در انسان ایجاد کرد خدا در تمام محیط اطرافی که برای ما خلق کرده از این شریان با ما رابطه برقرار کرده است درست مثل مادری که نوزادش را درآغوش گرفته و به او شیر میدهد و لبخند می زند و لالایی می خواند و گرما می بخشد و نوازش می کند و محبت خود را از همه این طریق ها به کودک منتقل می کند خدا هم انسان را در آغوش زمین گرفته و ما را به عطر نسیم و گرما و زیبایی آفتاب و مهتاب و زیبایی ابرها و ... می نوازد جز این اگر لازم آمد گاهی سیلی سِیلی یا تکان زلزله ای را در میان می آورد تا اگر شیطان دارد مستمان می کند و از دستمان می بَرَد هوشیار شویم و باز گردیم ...
و جز تمام اینها که هدایتهای تکوینی است خدا از شریان منطق بر ما وارد شده و سوگولی آفرینش را روبرو نشانده و با ما سخن گفته است نام این سخن نامه قرآن است ...

ترجمه من از آیت الکرسی

«خداوند» که نیست خدایی مگر آن زنده پاینده ، خواب سبک و سنگین درنگیردش، آنچه در آسمانها و زمین است از آن اوست ، کیست آنکه نزد او شفاعتی کند؟ مگر به اذن او ، می داند ، آنچه در پیش روی و پشت سر دارند، و به چیزی از علم او احاطه نیابند، مگر بر آنچه بخواهد، کرسی فرمانروایی اش آسمانها و زمین را فراگرفته، و نگهداشت آنها بر او آسان است، و اوست والای عظیم (255)  در دین اکراه نیست، راه فرا رفتن از فرو رفتن به روشنی بیان شده است، و هرکس به طاغوت کافر و به خدای یگانه مؤمن شود پس به «آویز پیوسته» ای درآویخته، که ناگسستنی است، و خداوند شنوای داناست (256) خدا سرپرست کسانی است که ایمان آوردند، بیرون کشنده آنها از تاریکی ها به نور، و کسانی که کافر شدند، سرپرستانشان طاغوتند، بیرون کشنده آنها از نورند به تاریکی ها، اینان همنشینان آتش اند که در آن جاودانند (257)